Nederlandse biografie
1967-1972 • Vooraf
Kayak heeft zijn oorsprong in Hilversum. Daar speelden de oprichters en buurvriendjes Ton Scherpenzeel (toetsen, basgitaar) en Pim Koopman (slagwerk, gitaar) samen in groepen als Balderdash (1967) en Hight Tide Formation (1970). Gitarist Johan Slager maakte deel uit van HTF’s laatste bezetting. In 1971 hield de groep op te bestaan. In datzelfde jaar namen Ton, Pim en Johan een aantal demo’s op voor een project met de naam ‘Ten Ride Ticket’ en traden ze af en toe op onder de naam Alta Quies. Rond deze tijd vingen Ton en Pim aan met hun studie aan het Hilversumse conservatorium, waar Max Werner ook studeerde. De man met de unieke stem ging meedoen aan de muzikale escapades van Ton en Pim. Tons hoofdinstrument bij de klassieke muziekstudie was de contrabas, het hoofdvak van Pim en Max was slagwerk. Toen basgitarist Cees van Leeuwen zich bij het gezelschap voegde (hij verving de Fransman Jean Michel Marion) was de eerste bezetting compleet van de groep die Kayak zou worden. Het volgende wapenfeit was een contract met platenmaatschappij EMI. Phonogram had de groep eerder afgewezen, nadat er nog wel demo’s waren gemaakt, maar de maatschappij haakte af toen Ton en Pim weigerden andermans muziek op te nemen.
1972-1974 • Lancering
Kayak werd door EMI en manager Frits Hirschland gelanceerd als een nieuwe supergroep, en dat voor muzikanten die nauwelijks twintig jaar oud waren, weinig podiumervaring hadden en zich in feite op geen andere muzikale prestaties konden beroepen dan originele ideeën en eigenwijsheid. De eerste twee albums, ‘See See the Sun" en ‘Kayak II’ leverden drie bescheiden hitjes op (‘Lyrics’, ‘Mammoth’ en ‘Wintertime’). Wel was het zo dat Kayak naam begon te maken als talentvolle jonge band, die zich een steeds grotere vaste aanhang verwierf onder de liefhebbers van ‘progressieve rock’.
1974-1976 • Veranderingen
In 1974 kwam basgitarist Cees van Leeuwen tot de slotsom dat zijn universitaire studie niet te combineren viel met de hectische tour- en studioactiviteiten van de groep. Hij stapte op. Bert Veldkamp nam zijn plaats in. In deze bezetting nam de groep het derde album op, ‘Royal Bed Bouncer’, dat weer een bescheiden hitsingle opleverde: ‘Chance For A Lifetime’. Op de eerste twee albums was het compositieaandeel van Ton en Pim fifty-fifty geweest, maar met ‘Royal Bed Bouncer’ bereikte Ton een creatieve piek. De groep bleef lustig toeren en zo tegen 1976 had Kayak de status van topgroep bereikt in Nederland en België. Ruzie tussen manager Frits Hirschland en EMI leidde tot een breuk tussen groep en platenmaatschappij. Phonogram, dat in 1971 de groep nog had afgewezen, was nu wel geïnteresseerd. Aan het vierde album, ‘The Last Encore’, droeg Pim als componist weer evenveel bij als Ton. Later dat jaar kreeg de groep wel een grote klap te verwerken toen Pim het bijltje erbij neer gooide. Ook basgitarist Bert Veldkamp stapte op, dus in twee maanden tijd raakte Kayak zijn complete ritmesectie en één van zijn hoofdcomponisten kwijt.
1977-1978 • Starlight Dancer
In het najaar van 1976 traden Charles Schouten en Theo de Jong aan als vervangers van Pim en Bert. In deze bezetting nam de groep ‘Starlight Dancer’ op. Het titelnummer, dat één van de groeps klassiekers zou worden, kwam op single uit en haalde de 14de plaats in de Nederlandse hitparade. Kayak stond weer overeind. In de VS kwam met dezelfde titel een album uit dat in feite een compilatie was van de Nederlandse langspelers ‘The Last Encore’ en ‘Starlight Dancer’. De groep scoorde er een bescheiden hit mee, waarbij de single ‘Want You to Be Mine’ de 55ste plaats in Billboard haalde. Kayak werd door de invloedrijke Amerikaanse muziekkrant Record World zelfs uitgeroepen tot ‘Most Promising Band of the Year’. Maar na verloop van enige tijd bleken de muzikale verschillen tussen de originele en de nieuwe groepsleden onoverbrugbaar. Na achttien maanden moest de groep weer op zoek naar een nieuwe bassist en drummer. En dat was nog niet alles...
1978-1981 • Ruthless Queen
Een bijzonder chaotisch jaar volgde. Het einde van de band leek in zicht, ondanks het perspectief van een Amerikaanse tour en de langverwachte internationale doorbraak. Max Werner kondigde aan dat hij niet langer de zanger van Kayak wilde zijn. Hij had zich altijd meer drummer gevoeld en was van lieverlee zanger geworden, omdat iedereen hem in die rol wilde vanwege zijn unieke stem. Nu de drumkruk weer onbezet was, wilde hij erop gaan zitten. Er zat voor Kayak niets anders op dan op zoek te gaan naar een nieuwe zanger. Alle bestaande plannen waren van de baan en de groep kon weer van voren af aan beginnen. Edward Reekers werd de nieuwe zanger. Tegelijk met hem versterkten nog drie nieuwkomers de gelederen: Peter Scherpenzeel (Tons jongere broer) nam de basgitaar ter hand, terwijl achtergrondzangeressen Irene Linders (Tons vrouw, die al jarenlang teksten schreef bij veel van zijn composities) en Katherine Lapthorn de groep een compleet ander gezicht gaven. Al deze veranderingen en het nieuwe album ‘Phantom of the Night’ betekenden een radicale breuk met verleden, en dat in meerdere opzichten. Veel van de oude fans vonden dat de groep weinig meer te maken had met de originele Kayak. Toen gebeurde er iets dat niemand had verwacht en waardoor de groep opeens een groter publiek dan ooit bereikte: de nieuwe single ‘Ruthless Queen’ werd een daverend succes. De enige grote hit die Kayak ooit had, schopte het tot nummer 4 in de hitparade. Het album kwam zelfs op de eerste plaats en werd met een verkoop van 100.000 in Nederland beloond met platina.
1981-1982 • Periscope Life
Het volgende album, ‘Periscope Life’ (1980), werd opgenomen in Los Angeles. De stijl was onveranderd, maar het album moest het stellen zonder de grote hit en het verrassingselement die de ‘Periscope Life’ tot zo’n enorm succes hadden gemaakt. Niettemin overtrof de verkoop die van de vijf voorgaande albums. Met het daaropvolgende album, ‘Merlin’ (1981), keerde Kayak terug naar zijn roots: progressieve en symfonische rock. Dit album, waarvan de helft gewijd was aan de legendarische middeleeuwse tovenaar, wordt naast ‘Royal Bed Bouncer’ algemeen beschouwd als het beste werk van Kayak. Het uitblijven van commercieel succes werkte helaas persoonlijke en muzikale rivaliteit tussen de groepsleden in de hand. De wanhopige financiële situatie die manager Hirschland voor de groep had weten te creëren maakte de zaak alleen maar erger.
Op een moment dat Max Werner in Duitsland als solozanger (!) de eerste plaats bereikte met de single ‘Rain In May’, stortte de groep ineen onder haar eigen gewicht. Kayak, inmiddels zonder de twee achtergrondzangeressen, perste er nog één nep-live album uit, ‘Eyewitness’- voornamelijk om van het contract met Phonogram af te komen, zodat de band geen verdere verplichtingen had en er mee kon stoppen. Daarop stonden drie nieuwe stukken, voor de rest ging het om werk dat ‘live’ in de studio was opgenomen, met slechts enkele correcties en dubs. Het applaus was toegevoegd, wat later duidelijk bleek toen de CD-versie uitkwam: Ton Scherpenzeel merkte in het bijschrift op dat hij het album opnieuw had gemixt, ditmaal zonder het klappende en gillende publiek. Hij had zich daaraan altijd dermate geërgerd dat hij nooit meer naar de originele versie had kunnen luisteren.
Er werd na de breuk nog een poging ondernomen tot een doorstart. Samen met Johan Slager, bassist Bert Veldkamp, zanger John (Hans) Philippo en drummer Roger Wollaert probeerde Ton Scherpenzeel Kayak toch nog opnieuw op de been te krijgen. Er werd in deze bezetting weliswaar nog een aantal keer opgetreden, en zelfs een Italiaans tv-optreden gedaan ter promotie van ‘Merlin’, maar het bleek dat de financiele en administratieve chaos die onder beheer van manager Hirschland uit naam van Kayak was achtergelaten een onwerkbare situatie had opgeleverd. Besloten werd te breken met Hirschland en de naam Kayak definitief te laten vallen, en verder te gaan onder de naam Europe. Deze band maakte nog wel een album, eveneens Europe genaamd, maar hield het binnen een jaar voor gezien. Alle leden gingen vanaf dat moment hun eigen weg.
1982-1998 • Stilte
Zeventien jaren zouden verstrijken met onderwijl slechts één levensteken van de groep: in 1997 kwam Kayak bijeen voor het tv-programma ‘Classic Albums’, dat aandacht besteedde aan het album ‘Royal Bed Bouncer’, in de bezetting die de plaat in 1975 had opgenomen. Intussen waren alle originele albums uitgekomen op CD, de meeste met extra stukken en verloren B-kanten, sommige als compilatie. Naast EMI en Phonogram nam de nieuwe en gespecialiseerde platenmaatschappij Pseudonym Records enkele heruitgaven voor haar rekening.
In het tv-programma werd duidelijk dat Ton, Pim en Max zich bezig hadden gehouden met demo-opnamen voor een ongenoemd ‘project’, dat zich jammer genoeg niet mocht verheugen in grote belangstelling van de kant van de grote platenmaatschappijen. Het had er alles van weg dat Kayak niet meer uit de as zou herrijzen.
1999-2000 • Close to the Fire
In 1999 nodigde de populaire Nederlands/Friese groep De Kast (ooit grote fans) Kayak uit voor een gastoptreden in de tv-show ‘De Vrienden van Amstel Live’. Kayak ging er, voor het eerst in zeventien jaar, mee akkoord voor publiek op te treden. Ton Scherpenzeel, Max Werner, Bert Veldkamp en Johan Slager, versterkt met Pim Koopmans tijdelijke vervanger Marc Stoop (Pim, deels woonachtig in Noord-Ierland, kon niet op tijd ter plekke zijn), traden voor dit legendarische optreden aan in het Haagse Café de Paap, in november 1999, waar ze speelden samen met leden van De Kast.
Daarmee begon Kayak aan zijn tweede leven. Demo’s die stof lagen te verzamelen in Tons studio, kwamen tevoorschijn en trokken de aandacht van een nieuwe platenmaatschappij, ProActs, een project waaraan De Kast deelnam. Wat niemand had durven hopen, gebeurde dan eindelijk. Kayak, nu bestaande uit Ton, Pim, Bert, Max en de nieuwe gitarist Rob Winter, namen het nieuwe album ‘Close to The Fire’ op. Het album kwam uit in mei 2000 en werd bijzonder goed ontvangen, deels omdat de oorspronkelijke zanger Max Werner de microfoon weer ter hand had genomen. Dat trok fans aan uit de vroege jaren. De oude magie, het inspiratievuur, was terug. Kayak ging ook weer optreden, ditmaal als zesmansformatie. Voormalig Vandenberg-zanger Bert Heerink trad aan als tweede zanger, om Max terzijde te staan en hem de gelegenheid te geven zich ook aan percussie te wijden. Bert maakte het Kayak mogelijk ook stukken te brengen die Edward Reekers had gezongen, zoals ‘Ruthless Queen’ en ‘Merlin’, om er maar enkele te noemen.
2000 • Max vertrekt
Jammer genoeg maakten ernstige problemen met de gezondheid het Max onmogelijk aan te blijven als zanger. In het najaar van 2000 werd zijn vertrek onvermijdelijk. Spoedig daarop bleek overigens dat hij nooit van plan was geweest veel langer bij de groep te blijven dan voor de duur van één tour. Hij zou dan hoe dan ook zijn opgestapt. Er hoefde geen vervanger voor Max te komen, want Bert Heerink was er al als leadzanger. Wel trad er een extra gitarist aan, Rob Vunderink, die in groepen als The Hammer en Diesel bovendien zanger was geweest.
2001 • Live album
In 2001 kwamen er twee nieuwe Kayak-albums uit: ‘Chance for a LIVE Time’ en ‘Night Vision’. ‘Chance for a LIVE Time’ was Kayaks eerste live album (’Eyewitness’ was live opgenomen in de studio, maar het publiek was later toegevoegd). Dit album, opgenomen tijdens de ’Close to the Fire’-tour in 2000, ademde de hernieuwde energie en inspiratie binnen de groep. Uit de sores rond Max Werners plotselinge vertrek kwam een sterker Kayak te voorschijn, met Bert Heerink als voorman. Al snel na het verschijnen van ‘Chance for a LIVE Time’ begon Kayak met de opnamen van een twaalfde album, ’Night Vision’, dat in november uitkwam. Rond die tijd vatte de groep het idee op om ‘Merlin’, van het gelijknamige album dat in 1981 was uitgekomen) uit te bouwen tot conceptalbum en op te nemen met een symfonieorkest. Dat werk stond gepland voor 2003.
2002 • Night Vision-tour
Het jaar 2002 begon met de succesvolle ‘Night Vision’-tour. Na de tour gingen Ton, Pim en Irene aan de slag met het schrijven en arrangeren van de rockopera ‘Merlin’. Dit zou het meest veeleisende en pretentieuze project worden in het bestaan van Kayak. Maar dat niet alleen. Halverwege het jaar kreeg de groep te maken met twee dramatische veranderingen. De eerste tegenslag was de breuk met platenmaatschappij en tourmanager ProActs. Kayak moest een andere maatschappij zien te vinden om het nieuwe album uit te brengen, een album dat gezien werd als cruciaal voor de toekomst van de groep. De tweede klap kwam van gitarist Rob Winter, die vlak voor het begin van de opnamen zijn vertrek aankondigde, omdat spelen bij Kayak niet langer te combineren viel met zijn werk in de begeleidingsband van Marco Borsato. Kayak vond een opvolger voor Rob in Joost Vergoossen, die eerder onder meer had gespeeld in de Ilse de Lange Band (samen met ex-Kayak-bassist Theo de Jong). Joost kwam in de herfst van 2002 bij de groep en kon meteen aan de slag voor het nieuwe album. Er vond nog een belangrijke verandering plaats: voor het album en de aansluitende tour, gebaseerd op het verhaal van Merlin en uitgebouwd tot rockopera, was een zangeres nodig die de rol van de tovenares Morgan tegenover Merlin kon spelen. Bert Heerink was al bekend met de rol van Merlin. Tweede zanger/gitarist Rob Vunderink nam de rol op zich van Mordred, de onwettige zoon van Morgan en haar halfbroer, koning Arthur. De speurtocht naar een geschikte zangeres leidde naar Cindy Oudshoorn. Zij had als solozangeres een aantal Nederlandstalige singles op haar naam staan en verder gewerkt koorwerk gedaan, live en in de studio, voor onder meer K-Otic en Ruth Jacott. En zo had Kayak de bezetting weer rond. De show kon doorgaan. En ging door. In de tweede helft van 2002 concentreerde Kayak zich op de opname van zijn magnum opus, ‘Merlin - Bard of The Unseen’.
2003 • Merlin - Bard of the Unseen
Een nieuwe zangeres, Monique van der Ster, is aangetreden om af en toe voor Cindy in te vallen als Morgan Lefay in ‘Merlin - Bard of the Unseen’ (op de foto staat Cindy). Monique doet, net als Cindy, ook mee aan reguliere concerten, als haar overige werkzaamheden dat tenminste toelaten.
De rockopera ‘Merlin - Bard of the Unseen’, waarmee Kayak op tour langs de Nederlandse theaters gaat, is een groot succes. Naast de uitgebreide Kayak-cast doen er ook drie dansers mee om de legendes rond de vroeg-middeleeuwse tovenaar en koning Arthur visueel gestalte te geven. Het hoogtepunt van 2003 vindt plaats tijdens het Tromp Festival in de duinen bij Ter Heijde aan Zee: samen met een groot symfonieorkest wordt ‘Merlin’ daar in de open lucht uitgevoerd voor een 7000 man tellend enthousiast publiek. Het concert wordt nog specialer door de medewerking van vocalisten Bobby Kimball (Toto) en Petra Berger in de rol van Lancelot en Guinevere.
2004-2005 • Nostradamus – The Fate of Man
In 2004 volgt nog een korte reprise van het inmiddels ook op DVD uitgebrachte ‘Merlin’, maar het grootste deel van het jaar wordt toch besteed aan het schrijven en de voorbereiding van de theatrale opvolger getiteld ‘Nostradamus - The Fate of Man’ die in maart 2005 in premiere zal gaan. Omdat de rolbezetting van de tweede rockopera van Kayak nog uitgebreider is dan bij ‘Merlin’, moet worden uitgekeken naar meer vocalisten. Edward Reekers, die bij Merlin al diverse keren was ingevallen, wordt gevraagd voor een bijzondere rol: uiteraard als zanger, maar tevens als verteller van het verhaal. Als speciale gast doet ook voormalig Kast-zanger Syb van der Ploeg mee aan het project.
Vlak voor de CD opnames beginnen laat bassist Bert Veldkamp weten dat hij wil stoppen met Kayak omdat hij dat niet langer kan combineren met zijn andere werk. Omdat het zoeken naar een vervanger te veel tijd in beslag zou gaan nemen, speelt Ton Scherpenzeel (die ooit als basgitarist begon) zelf de baspartijen in op de nieuwe dubbel-CD.
In 2005 wordt Jan van Olffen aangetrokken als de nieuwe basgitarist. Naast Ton, Pim, Bert, Rob, Joost, Cindy, Monique, Edward, Jan en Syb doen aan de tournee ook nog drie zangers/dansers mee: Marc Dollevoet, Marjolein Teepen en Marloes van Woggelum. Daarmee komt de complete cast van ‘Nostradamus’ - The Fate of Man’ op dertien (!) man. De nieuwe rockopera blijkt een gedurfde en ambitieuze poging van Kayak om definitief de theaterkant op te gaan. Tijdens de show wordt geen enkel oud nummer gespeeld: de hele avond staat in het teken van de bijna twee uur durende rock opera. De 32 concerten tellende tour is weliswaar opnieuw succesvol, maar door de hoge productiekosten wordt toch afgezien van een reprise in 2006.
Intussen wordt gewerkt aan een nieuw plan, waarmee Kayak in de loop van het nieuwe jaar in ieder geval aan de slag zou moeten kunen. Zanger Bert Heerink wacht de verdere ontwikkelingen niet meer af en kiest voor een toekomst zonder Kayak: hij stapt in december 2005 definitief op.
2006 • KAYAKoustic
Bert Heerink is vertrokken. Zijn onverwachte afscheid wordt vocaal ruimschoots opgevangen doordat Edward Reekers na de succesvolle samenwerking tijdens Nostradamus terugkeert bij de band, en Cindy Oudshoorn inmiddels vast deel is gaan uitmaken van de formatie.
Er verschijnt dit jaar geen nieuw album. Na het plotselinge afblazen van een reprise van ‘Nostradamus’ – ondanks het redelijke succes van de tour zit een vervolg er om voornamelijk financiële redenen er voorlopig niet in – wordt gekozen voor een kleinschalige tour. In het najaar 2006 gaat de KAYAKoustic Tour van start, die tot begin 2007 zou lopen.
De oorspronkelijke bedoeling van de groep, een vrijwel akoestische set, gaat enigszins verloren omdat er wegens de late aankondiging van de tour te weinig theater optredens worden geboekt, en er dus een aantal club optredens moet worden toegevoegd. Uiteindelijk wordt een semiakoestische variant gevonden waarbij een groot aantal oude nummers, zoals bijvoorbeeld het zelden live gespeelde ‘Daughter Or Son’ en ‘What’s In a Name’, door een compleet gewijzigd arrangement nieuw leven wordt ingeblazen.
In de theatershows wordt door de sterke vocale bezetting nadruk gelegd op de zang en vocale meerstemmigheid, bespeelt Ton Scherpenzeel de vleugel, houden de gitaristen het bij hun akoestische instrumenten, Pim het bij brushes, en excelleert Jan van Olffen op de contrabas. Enkele shows uit de tournee worden opgenomen, en het is de bedoeling dat daar in 2007 een live album van zal verschijnen.
2007-2008 • Coming Up For Air
Een paar maanden na het laatste KAYAKoustic- concert verschijnt in mei 2007 het gelijknamige live album. Net als de tour wordt de release kleinschalig gehouden: de CD is alleen rechtstreeks verkrijgbaar via Kayaks internet webshop. De rest van het jaar wordt niet meer opgetreden, maar besteed aan het schrijven en opnemen van een nieuw studio-album, dat begin 2008 zal worden uitgebracht: ‘Coming Up For Air’. Ditmaal is het geen rockopera, zoals de vorige twee albums ‘Merlin’ en ‘Nostradamus’, maar een ‘gewone’ CD, met vijftien nieuwe nummers zonder onderling conceptueel verband.
De tournee staat tevens in het teken van het 35-jarig jubileum van Kayak. In februari 1973 kwam de eerste single, ‘Lyrics’, uit.
2009 • Letters from Utopia
In 2009 brengt Kayak een nieuw album uit, een 2CD met niet minder dan 19 nieuwe nummers, getiteld ‘Letters from Utopia’. De bezetting is al ruim vijf jaar onveranderd, een unicum in the geschiedenis van de band, en in het najaar volgt de tournee. In de theater-boekjes verschijnt de toevoeging “Afscheidstournee’, hetgeen vele vragen oproept. Kayak kondigt tot verrassing van de fans aan dat het vermoedelijk de laatste tour is in de al jaren voortdurende cyclus CD-tour-CD-tour, om zich te bezinnen op een mogelijk nieuwe bestaansvorm in de toekomst. Hoe die er uit zou moeten zien is nog volstrekt onduidelijk. Het is evident dat de band zelf wel verder zou willen, maar dat de mogelijkheden om een winstgevende tour te doen onder de gewenste professionele omstandigheden steeds kleiner worden. Vandaar dat het management/boekingskantoor met het idee kwam, het een afscheidstour te noemen, om zo wat meer publiek naar de zaal te trekken. Mocht de band daarna toch gewoon verder gaan, dan zou niemand dat immers erg vinden.
Op 23 november komt er aan de ‘Afscheidstournee’ op dramatische wijze een voortijdig einde: drummer Pim Koopman overlijdt halverwege de tour plotseling aan een hartaanval. Kayak laat weten dat de beslissing om wel of niet verder te gaan met de band zonder Pim, zal worden genomen als de tijd rijp is. Er wordt een Tribute Concert georganiseerd dat op 22 november 2010, 364 dagen na de dood van Pim, plaatsvindt in Paradiso.
<
Tijdens dat concert speelt Kayak een speciale set met artiesten waarmee Pim in het verleden had gewerkt, zoals Pussycat, Caren van Maywood, Diesel, Josee Hoebee en The President. De plaats van Pim als drummer bij Kayak wordt die avond ingenomen door Hans Eijkenaar. Enkele weken later kondigt Kayak aan van plan te zijn verder te gaan als band, waarbij Hans de plaats van Pim als drummer zal gaan innemen. Een nieuw album wordt gepland voor 2011..
2011 • Anywhere But Here
In 2011 verschijnt de Tribute Concert DVD van het Paradiso concert ter ere van Pim. De band werkt aan een nieuw album, dat in september zal uitkomen onder de titel ‘Anywhere But Here’, en dat wordt opgedragen aan Pim Koopman. Hans Eijkenaar neemt niet alleen Pim’s plaats over achter de drumkit, maar is als co-producer verantwoordelijk voor de mix van het album.
Intussen, nadat de band een jaar eerder had gebroken met hun label en boekingskantoor, krijgt Kayak de rechten terug van de meeste albums die waren uitgebracht sinds 1981, en wordt begonnen met een eigen webshop.
2012-2013 • 40 jaar Kayak, a 'Journey Through Time'
Ter gelegenheid van het 40-jarig bestaan gaat Kayak op tournee onder de titel 'Journey Through Time' en komt de band met een speciale maxi-single waarop het nooit eerder uitgebrachte nummer Symmetry (daterend uit 1971!) alsmede een nieuwe track 'Cleopatra- The Crown of Isis' als voorloper en aankondiging van een rock opera over het leven van de legendarische Egyptische koningin Cleopatra. Drummer Hans Eijkenaar blijkt, door zijn vele andere muzikale bezigheden, niet beschikbaar voor alle concerten van de tour. Tijdens die concerten wordt zijn plaats ingenomen door Sjoerd Rutten.
2014, 2015 • Cleopatra- The Crown of Isis
Na ruim twee jaar voorbereiding en opnames is de nieuwe rock opera dan eindelijk klaar. Het dubbel album (het derde in tien jaar tijd!) komt tot stand mede dankzij het steeds meer in zwang rakende systeem van de crowdfunding. Daarbij stelt Kayak fans in de gelegenheid om extra te investeren in de nieuwe productie. Als tegenprestatie doen de bandleden speciale acties, zoals een uniek semi-akoustisch concert, kunnen fans hun naam op de hoes krijgen of wordt het nieuwe album zelfs persoonlijk thuis bezorgd. Op het album doen verschillende gastvocalisten mee: Martin van der Starre, Alexander van Breemen, Marjolein Teepen (die in 2005 al deel uitmaakte van de voorstelling 'Nostradamus- The Fate of Man') en de Griekse zangeres Tatiana Manolidou.
Vlak voor de release en de bijbehorende club-tour kondigen vocalisten Cindy Oudshoorn en Edward Reekers tot ieders verrassing aan, dat ze de band na het laatste concert in 2014 zullen verlaten. Hoewel dit uiteraard een grote verandering zal betekenen voor een toekomstige Kayak-bezetting, laat Ton Scherpenzeel laat weten dat hun vertrek geen reden is om dan ook maar te stoppen met de band. Hoe de nieuwe bezetting er dan uit zal zien, wordt voorlopig in het midden gelaten. Met betrekking tot de reeds opgestarte plannen om 'Cleopatra- The Crown of Isis' na de clubtour ook als theater- of evenement spektakel te onwikkelen en aan te kunnen bieden maakt het niet zo veel uit: voor de door Cindy en Edward vertolkte rollen van Cleopatra en The Sicilian zullen vervangers worden gezocht.
Op 27 maart 2015 geven Kayak & Guests in Den Burg (Texel) een eerste theatrale uitvoering van de rock opera, die daarbij bijna in zijn geheel ten gehore wordt gebracht voor een enthousiast publiek van ongeveer 1500 man die ondanks de snijde koude en stevige wind het openlucht spektakel tot het eind blijven volgen. De rollen van Cindy en Edward worden die avond ingevuld door Marjolein Teepen en Rolf Koster. Gastzangers Martin van der Starre en Alexander van Breemen zijn eveneens van de partij. De toevoeging van speciaal gemaakte videobeelden, een regionaal popkoor en twee danseressen geven het geheel al meer het soort theatrale uitstraling dat componist en schrijvers Ton Scherpenzeel en Irene Linders bij het schrijven in gedachten hadden.
In 2015 is er voor het eerst sinds vier jaar geen clubtour. De vrijgekomen tijd wordt onder meer besteed om te proberen de rock opera verder te ontwikkelen voor theaters en speciale evenementen. Mededelingen over de toekomst van de band blijven vooralsnog uit. Het zou anderhalf jaar stil blijven rondom Kayak.
Pim Koopman
Max Werner
Johan Slager
Cees Van Leeuwen
Bert Veldkamp
Charles Schouten
Theo De Jong
Peter Scherpenzeel
Irene Linders
Katherine Lapthorn
Rob Winter
Bert Heerink
Edward Reekers
Jan van Olffen
Cindy Oudshoorn
Rob Vunderink
Describe your image here
Describe your image here
Describe your image here
Describe your image here
Describe your image here
Describe your image here
27 maart 2015, Kayak & Guests perform Cleopatra- The Crown of Isis te Den Burg, Texel.
Kayak line up: Ton Scherpenzeel, Rob Vunderink, Joost Vergoossen, Jan van Olffen, Sjoerd Rutten.
Guests: Marjolein Teepen, Rolf Koster, Alexander van Breemen, Martin van der Starre.
Plus: Texels Popkoor o.l.v. Mathieu Vulto, dancers Roos Bakker and Lisette Boeijen.
Joost Vergoossen
Hans Eijkenaar
Ton Scherpenzeel
2016 - aankondiging
In september 2016 kondigt Ton Scherpenzeel aan, dat hij een nieuw album aan het schrijven en voorbereiden is. Het zal het 17e studio album worden van Kayak, en omdat de release in 2017 wordt verwacht, is de werktitel voorlopig '17'. Nadere bijzonderheden ontbreken nog, behalve dan dat de audities voor een of meerdere vocalisten zijn begonnen.
2017 - voorbereiding
De voorbereidingen en de opnames voor 'Seventeen' (inmiddels de definitieve titel) vorderen gestaag, en in het voorjaar stelt Ton twee nieuwe bandleden voor: zanger Bart Schwertmann en gitarist Marcel Singor zijn de gelederen komen versterken.
Het wordt duidelijk dat er, behalve Ton, niemand van de laatste formatie zal terugkeren. Dat betekent de meest ingrijpende bezettingswisseling die Kayak ooit heeft ondergaan. Later zou Ton verklaren dat een complete vernieuwing van de band nodig was om door te kunnen gaan. Met het vrijgeven van andere namen wordt nog even gewacht tot de live line-up bekend is.
De band krijgt een nieuwe management (Glassville Music). Verrassend nieuws komt er halverwege het jaar: Kayak tekent een platencontract met het in progrock gespecialiseerde InsideOut Records. Dat is een opmerkelijke prestatie voor de band in deze fase van haar bestaan: de laatste jaren bracht Kayak de albums noodgedwongen in eigen beheer uit. Het betekent wel dat 'Seventeen' niet meer in 2017 zal worden uitgebracht zoals oorspronkelijk de bedoeling was, maar in januari 2018.
In de loop van het jaar worden twee nieuwe namen bekendgemaakt van de muzikanten, die de live line-up van Kayak zullen completeren. Het zijn bassist Kristoffer Gildenlöw en drummer Collin Leijenaar. Beiden speelden al eens eerder in dezelfde band bij Neal Morse. Daarmee is Kayak klaar om begin 2018 te gaan touren.
KAYAK 2017:
v.l.n.r. Collin Leijenaar, Bart Schwertmann, Ton Scherpenzeel, Marcel Singor, Kristoffer Gildenlöw
2018 - Seventeen
Het nieuwe album verschijnt op 12 januari 2018 en wordt laaiend enthousiast ontvangen. De binnen- en buitenlandse kritieken zijn vrijwel unaniem zeer lovend, waarbij behalve de kwaliteit van Seventeen ook de veerkracht van de band wordt bewonderd. Een Engelse criticus schrijft: 'Kayak: more break ups than the Antarctic ice shelf and more comebacks than a homesick boomerang'. (vaker uit elkaar dan de Antarctische ijskap en meer comebacks dan een boemerang met heimwee.'
De CD komt op #6 binnen in de Nederlandse albumlijst, de hoogste positie die een plaat van Kayak bereikte sinds...1980. De vinylversie stormt zelfs op nummer 1 de Vinyl-top-33 binnen. Kayak is terug, en hoe.
Voor de eerste keer in de geschiedenis van de band reist Kayak naar Scandinavie voor succesvolle shows in Zweden en NBoorwegen.
Eind november verbreekt Kayak de samenwerking met drummer Collin Leijenaar, die uiteindelijk alleen live heeft meegespeeld: de drummer op het album was Lean Robbemont. Colin wordt vervangen door zijn voorganger Hans Eijkenaar, die reeds in de band speelde van 2010 tot en met 2013.
Hans Eijkenaar keert terug op drums.
2019 - Hartaanval
In oktober, wanneer Kayak zich begint voor te bereiden op een Europese tournee van twee weken samen met de Zweedse band Flower Kings, krijgt Ton Scherpenzeel een hartaanval. De tour, die in december zou plaatsvinden, wordt direct afgezegd, evenals enkele grote shows die in het begin van de zomer staan gepland (zoals het Duitse festival Night of the Prog/Loreley).
Ook de opnames van de opvolger van 'Seventeen' worden voor onbepaalde tijd uitgesteld. Wederom lijkt de toekomst van de band uiterst onzeker.
2020 - Live album
In maart 2020 brengt Kayak LIVE 2019 uit, een dubbel live album met concertregistraties uit 2019. Het is een gelimiteerde uitgave, alleen verkrijgbaar via de muzieksite Bandcamp of geselecteerde winkels. Het album krijg veel lovende kririeken.
In april laat Ton Scherpenzeel weten dat zijn herstel voorspoedig verloopt en dat de band gaat beginnen met de opnames van het nieuwe studio album. Wanneer dat album uit moet komen, is nog onduidelijk. Maar aangezien de hele wereld inmiddels tot stilstand is gekomen wegens COVID-19, en er uberhaupt geen concerten plaatsvinden, kan Kayak zich in alle rust voorbereiden op een terugkeer naar de podia.
2021- Out Of This World
In mei verschijnt het 18e studio album 'Out Of This World', dat geweldig positieve reviews krijgt. Helaas kan de band nog steeds niet op tournee om de plaat te promoten wegens de aanhoudende COVID-19 pandemie.
Eind dat jaar kondigt Ton Scherpenzeel toch wel onverwachts het einde van Kayak aan. De deur blijft op een kier voor 'speciale projecten' maar als tourende band zal het na de afscheidstour in 2022, vlak voor het vijftigjarig jubileum van Kayak, afgelopen zijn. "Het is een geweldige reis geweest, maar dit is echt het eindpunt. Ik stop liever te vroeg, dan dat ik te lang doorga," aldus Ton.
Het laatste concert zal op 22 mei in Oslo plaatsvinden.
2022 De afscheidstournee.
foto Paul Bergen
Op 21 mei eindigde de Farewell Tour, die ondanks twee gecancelde shows in Engeland en een door 3 Covid gevallen in de band noodgedwongen afzegging van het slotconcert te Oslo, een groot succes genoemd kan worden.
Van twee shows zijn video opnames gemaakt ten behoeve van een later dit jaar te verschijnen live DVD,
De toekomst van de band is uiterst onzeker. Ton heeft gezegd dat Kayak in de huidige vorm niet meer zal touren. Hij sloot echter niet uit dat er nog platen gemaakt kunnen worden, of dat de band eventueel terugkeert naar het podium voor niet nader gespecificeerde 'speciale projecten'.